Een beeld is ‘pas’ een beeld als het geprint is (en onder het juiste licht getoond wordt)…
Eén van de grootste problemen van digitale fotografie, nu ik er mij een beetje in verdiep met de CVO lessen, is, dat ‘what you see’ is NOT ‘what you get’. Dramatisch hoe een geprint beeld kan verschillen met het beeld ‘on screen’: spitant op scherm, grauw grijs op de print. En aangezien we niet opteren voor de streepjes beelden van een eigen ‘cartridge’ printer, maar ze doorgeven aan een professioneel print labo, zou je verwachten… Niets is minder waar. Weliswaar zonder een scherm calibratie hier ten huize van…
Tussendoor, ik begrijp ‘niet’ hoe fotowedstrijd organisatoren een serie beelden jureren, zomaar op het scherm, zonder de print op ware grootte. Maar dat even terzijde.
Dan is dat toch wat anders bij de ‘trage’ fotografie. Vooreerst, zonder een print heb je geen beeld. Ja, ok, ik weet wel van het scannen etc… maar dan zijn we terug bezig op de ‘snelle manier’ en terug naar wys is NOT wyg. Neen, het ging hier over ‘trage fotografie. 🙂
Dus zonder print geen beeld: dan maar de doka in. BTW: elke fotograaf van de 20ste eeuw was tevens, naast meester fotograaf en notabele van het dorp, ook een ‘meester printer’. (En hij verdiende goed z’n brood, wat we ook niet meer kunnen zeggen van de moderne fotograaf, die wedt dikwijls op 2 paarden: fotograaf in bijberoep) In de doka beschikken we dus wel over de mogelijkheden om te calibreren, te verfijnen, af te stemmen…
Resultaten te zien, ten huize van…
Trage groeten…
Fred
efbeo blog 