over analoge fotografie enzo
Wordt het deze keer een definitief ontwaken uit de Corona nachtmerrie?
Om dan een Russische oorlogsmachine te aanschouwen?
Alvast voor het eerst sinds lang, de doka meditatie opgezocht! Toch een beetje het lentegevoel!
prints 24/30 op Ilford MGIV semi mat
fotogroet, fred
ps: geen enkel medium kan je de IRL feel geven van een doka print
“Hier ‘ook‘ nog witte” zei de oudste dochter Anne
Het pakje ‘White Moonlight van Simon Lévelt‘ liet ik toch enkele dagen links liggen. Wat kon ik nu met wit?… Ik wou ‘TINTEN’: chamois, geel, bruin, geelachtig bruin, bruinachtig geel… Maar geen wit!! 😦
In een creatieve bui gisteren toch de ‘witte’ aangesneden, in bijna kokend water oplossen, het goedje was vlug klaar. Barietprintjes erdoor, niet te lang.
Wil er niemand nog chamois bariet papiertjes leveren? Wel voortaan maken we ze zelf…: de White Moonlight van fbo…van een ordinair barietprintje gepromoveerd tot ‘edel procédé’.
“Zonde van die edele witte thee!” fluisteren sommigen me in het oor…
mohowseg, fred
Er is zelfs méér, fotograaf Jerôme de Perlinghi gebruikt het zwarte kader in z’n reeks zwart-wit portretten en voegt er iets aan toe: de Durst 601 ‘handtekening’.
Voor de niet ingewijden: die 601 dokavergroter (printer) heeft een speciale negatief houder met de 2 ‘uitstulpingen’ rechts.
voor meer recent kleurwerk van Jerôme de Perlinghi: https://jeromedeperlinghi.com/
en z’n portret reeks: https://jeromedeperlinghi.com/portfolios/portraits-1994-2011
fotogroet, fred
De Mythe, waar komt ze vandaan?
De Mythe: zo erg zelfs dat de moderne fotografen hun digitaal formaat verloochenen, er een vierkant beeld uithalen en het zwart magisch kader, ja dat zwarte kadertje met die 2 maal ‘v’ inkeping, ja dat magisch kadertje er deskundig in photo‘foppen‘. 🙂 * . Het fake nieuws klettert ons sedert een aantal jaren om de oren, nu ook bij de fake fotobeelden… 🙂 Arrrghhhhh….
Zo magisch is dat kadertje dat zelfs de yougsters_fotografen à la Leysen er wekelijks ‘Het Magazine’ in DS mee halen…
Vanwaar die verafgoding? Vanwaar die religie? Ootmoedig geef ik toe dat zo’n zwart kadertje m’n foto’s af en toe nog genegen zijn. Alhoewel, het is ook tof dat je de ietwat scheve horizon kan corrigeren en ‘zonder kader’ is dan welgekomen om te printen of te scannen. Elk nadeel… 🙂
Bij het overlopen van de fotoboekenkast lijkt me dat de zwart_kader fotografen nochtans niet in de meerderheid zijn: een HCB, een Richard Avedon, een David Bayley, een Anton Corbijn, en andere…
Méér zelfs, bij de beeld_opleidingen: sommige academies verboden dat zwart gedoe.
Blijft dus de vraag: hoe werden die 2 ‘v’ wereldberoemd?
Geeft dat kadertje de fotograaf zoveel méér zelfvertrouwen? Is dat beeld ‘zonder’ dat kadertje niet af en zorgt het voor een opwaardering van het beeld? Toont het de fotograaf z’n vakmanschap of net niet (wegens niet te veel kunnen knoeien na de opname)? Zijn die zwarte kadertjes een regelmatig wederkerend modeverschijnsel?
1 ding staat vast, dat echte, niet fake, kadertje, daar ben je nu ook maar zeker van bij een Silver Gelatine Print, (met hoofdletters), rechtstreeks uit de doka! 🙂
Benieuwd naar jullie input hier… (van die fotografen die wel met een zwart kadertje werkten)
fotogroet, fred
* het hekelen van een fotograaf die zo’n zwart Hasselblad digi-kadertje fotofopt wordt onmiddellijk gepenaliseerd met banning uit de ‘FB Hasselblad 500 users groep’, je weze gewaarschuwd 🙂 🙂
fotogroet, fred
ps: scans van doka prints, zie ook volgende berichten 🙂
fotogroet, fred
silver gelatine print, selenium
fotogroet, fred
Het is wellicht met periodes, modes of zijn het de hormonen die spelen 🙂 , maar de laatste tijd voel ik me erg aangetrokken door het ‘mat’ bariet papiertje van Ilford, Multigrade IV WA SemiMat. Ontwikkeld in Agfa Print NE (niet te warm dus) en Selenium ‘getoond’ in Kodak toner.
Het heeft een subtiliteit die ik niet (meer? ) kan terugvinden in de glossy papieren . Maar die ook heel moeilijk of niet te reproduceren is op het scherm hier.
Te veel ‘maren’ dus. Les excuses sont faites pour s’en servir… 🙂
Voor contrastrijke onderwerpen is het mat papier iets minder geschikt, het beeld links veel subtieler dan hier weergegeven. Hieronder idem
Hierboven: het meest waardeloze beeld hier op scherm en de print met de meeste subtiliteit
Print links boven en prints hier onder van het zelfde negatief, links onder + 0,2 stop langer belichten en rechtsonder 0,3 stop langer.
9 printjes, een lange namiddag doka plezier.
fotogroet, fred
ps1: die matte subtiele printjes ga ik wel niet verstoppen achter glas…
ps2: het print formaat is geïnspireerd op het boek van Gunnar Smoliansky: ‘Diary’
beelden hierboven © Gunnar Smoliansky
Hoe immens groot is de afstand tussen een doka print en schermbeeld? Groot… heel groot…
En eigenlijk heel logisch: een Rothko bvb kan je ook niet bevatten in nulletjes en ééntjes…
En dus nogmaals: “een beeld is pas een beeld als het geprint is”.
Sprankelend beeld op je scherm? Geen enkele waarborg heb je dat het zich vertaalt in je print.
Een sprankelende print? Geen scherm of digi opname kan zelfs het verschil weergeven tussen de glossy print of de semimatte. Althans hier, ten huize van, niet.
ps1: het printwerk van gisteren (hierboven dus), hmmm, het was niet om naar huis te schrijven, vandaag lukte het beter (zie bericht morgen 🙂 )
ps2: de aanhaling van Rothko is eerder toevallig en didactisch…’bij wijze van’… Niet dat die prints hier ook maar enige vergelijking kunnen doorstaan met zijn werken.
fotogroet, fred
Het leuke ‘gevecht’ met het bariet papier…
In tegenstelling met het rc (‘plastiek’) doka papier vraagt het barietpapier wél wat extra aandacht. Na het selenium tonen en goed naspoelen volgt het drogen, liefst in een niet te droge (luchtvochtigheid) ruimte. Ideaal is bvb een halve kelder ruimte (half in de grond dus). Hoe langer het droogproces duurt, hoe minder krulling. De bariet eerst goed droogzemen met een zacht zeemvel en voor dat doel alleen (strikt) gebruiken.
Omgekeerd (met de ‘beeld’zijde niet zichtbaar) op het horren droograam leggen. en een nachtje geduldig wachten. Maar dan nog heb je barietjes die er zo uit het droogproces komen.
Na hun nacht rust gaan de barieten de ‘oven’ (Bienfang hittepers) in. Meestal 2′ aan 93°C, maar m’n ervaring is dat ze ook een temperatuur van 123°C kunnen verdragen (bij het kleven op aluminium bvb).
Eens uit de ‘oven’ de bariet afkoelen op een koud oppervlak. In dit geval een koude marmersteen.
Maar dan nog hebben de barietjes goesting om weliswaar gelijkmatig te ‘krullen’ (afhankelijk van het lot en papierrichting waarin ze versneden zijn). Daarom wordt er een hele tijd gewichtig gedaan: een Volkern paneel en wat gewichten doen hier wonderen en breken de laatste weerstand… 🙂 🙂
en dan resten er nog de retouches!! Maar daarvoor verwijs ik naar Carlo, academie Hasselt, ook in dat onderdeel is hij een meester!!
Heb ik het wel goed genoeg uitgelegd? Voor méér info, ten huize van…
efbeo
efbeo blog 